Nigdy nie byłem świadkiem żadnego cudu ani nadzwyczajnego wydarzenia, jak pewnie większość ludzi, choć byłem na wielu spotkaniach charyzmatyków, gdzie podobno cuda się zdarzają. Ale ja nie jeżdżę na takie spotkania, aby zobaczyć cud.
Wtedy przyszedł do Niego trędowaty i upadając na kolana, prosił Go: „Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: „Chcę, bądź oczyszczony!”. Natychmiast trąd go opuścił i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: „Uważaj, nikomu nic nie mów, ale idź pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz” Mk 1, 40-44
Nie znaczy to oczywiście, że nie wierzę w cuda; jest dużo potwierdzonych cudów w historii. Jednak ja mam do nich stosunek dość obojętny. Postaram się to wytłumaczyć niżej.
Cuda od zawsze były przedmiotem wielkiego zainteresowania i pragnień. Nawet w pieśniach kościelnych śpiewano „Słuchaj Jezu, jak Cię błaga lud słuchaj, słuchaj uczyń z nami cud. Przemień o Jezu, smutny ten czas„. Jest w człowieku jakaś wielka tęsknota do zjawisk nadzwyczajnych. Wielką popularnością cały czas cieszą się też poglądy millenarystyczne: jakoby żyjemy w czasach ostatecznych i należy zacząć się przygotowywać do czegoś nadnaturalnego (końca świata ?)
To, że zachowuję dystans do tzw. zjawisk nadzwyczajnych, nie oznacza wcale, że uważam, że są niepotrzebne, zawsze jest w nich jakiś zamysł Boży: służą zbudowaniu, objawia się przez nie chwała Boża. Jestem jednak konsekwentnie uczniem św. Jana od Krzyża: Stosunek św. Jana od Krzyża do różnego rodzaju nadzwyczajności jest powszechnie znany. Można go krótko określić jako dystans i oderwanie. Nie jest to tylko kwestia specyficznego gustu św. Jana od Krzyża. Dystans dyktowany jest zrozumieniem samej istoty życia mistycznego. Zjawiska nadzwyczajne są jedynie czynnikiem drugorzędnym otrzymywanej łaski. (…) Przywiązanie [do nich] natomiast pociąga za sobie wiele zła, o czym szeroko pisze Doktor Mistyczny. karmel.pl/hagiografia/catez/baza.php?id=16
Czasy, w których żyjemy nie są smutne. Ani przesadnie radosne. Nie są też nadzwyczajne. Są normalne. O tym tak mówi Pismo św: To, co było, jest tym, co będzie, a to, co się stało, jest tym, co znowu się stanie: więc nic zgoła nowego nie ma pod słońcem. Jeśli jest coś, o czym by się rzekło: „Patrz, to coś nowego” – to już to było w czasach, które były przed nami. Koh 1, 9-10
Wiara staje się prawdziwie wiarą tam, gdzie cuda się nie dzieją (ks T.Halik)
Jeżeli Pan tak postanowił, nasz czas będzie czasem ostatecznym. Jeżeli zechce, zobaczę może w moim życiu choć jeden cud. Albo może dużo cudów. Ale nic mi do tego.
Nie czekajmy na cuda. Trzeba żyć chwilą, tu i teraz. Pięknie na ten temat pisze o. George Maloney SJ w swojej książce „Podróż w świat kontemplacji”: Konkretnie jednak twoje codzienne życie składa się z chwil, które następują jedna za drugą. A jedyną chwilą, którą masz, jako otrzymane od Boga czas i miejsce, by spotkać się z Nim i poddać się Jego pełnemu miłości działaniu, jest chwila bieżąca (…) Obyśmy na tym „miejscu”, które jest święte, ponieważ jest w nim obecny Bóg dający miłość, nauczyli się oddawać siebie samych całkowicie we wzajemnym darze Jemu, w pełnym miłości uwielbieniu i służbie drugim. Każda chwila jest święta ! Czyli UŚWIĘCA. Czy my to rozumiemy ?
Zresztą, czy cuda się nie dzieją ? One są blisko, bliżej niż się wydaje, choć nie muszą to być zjawiska nadzwyczajne. Została nam darowana w cudowny sposób każda chwila, każdy dzień ! Czyż to nie jest cud ? W świecie, w którym żyjemy, gdzie wszystko dokoła zmierza prosto do nicości, do chaosu i destrukcji, jest to doprawdy cud, bo bardziej naturalne jest na tym świecie „nie być” niż „być”.
Każde stworzenie jest dla mnie cudem i każdy nowy dzień. Obserwując majowy ogródek i młode roślinki wyrywające się do życia, zachwycam się nimi i z radością witam każde nowe życie.
A nawet jeśli przychodzą dni, że nie widzę tych wszystkich cudów, to w zamyśle Bożym ma to umocnić moją słabą wiarę. Wracam wtedy do Niego całą moją wiarą. Bo aby przeżyć, bardzo potrzebuję mocnej wiary. Jednak wierzę w to, że przyjdzie dzień, że wiara nie będzie już potrzebna, bo ujrzę Go takim, jakim jest… I to jest jedyny cud, na jaki czekam w moim życiu.
Jest taki swietny kawalek Mietka Szczesniaka „Zwykly cud” 🙂 Cuda sa wszedzie naokolo – wrecz sie o nie potykamy, tylko ich nie widzimy, bo doszukujemy sie spektakularnosci, zamiast otworzyc oczy na Boga zywego i po prostu dzialajacego.
Pomijajac cud najwiekszy. – na oltarzach kosciolow:)
W Twoim tekście zwłaszcza dwa fragmenty ucieszyły mnie szczególnie.
Pierwszy, kiedy piszesz o normalności naszych czasów. Nie wiem, czy zawsze narzekano równie powszechnie i z takim natężeniem, ale wiem z historii, że na tle dziejów nie dzieje się nic dramatycznego. Tak właśnie wygląda norma, wystarczy zagłębić się w przeszłość.
Drugi jest mojemu widzeniu świata szczególnie bliski. Udało mi się bowiem, podobnie jak Tobie, zachować w dorosłym życiu zachwyt chwilą, obrazem, zapachem, dźwiękiem. Codziennym dniem. Mężczyźni rzadko o tym wspominają, tym cenniejsze jest Twoje krzepiące świadectwo.
ja jestem świadczkiem cudów w moim życiu, naszym-rodzinnymi i to wielu cudów, codziennie. Oglądam i podziwiam z zachwytem, ale droga Boża zaczęła się mszy charyzmatycznej Mamre i uczęszczamy tam często. Bóg jest wielki. I mnie kocha. Nareszcie czuję się kochana-po 30latach życia samotnego w tłumie ludzi.
Piękne przemyślenia. Cuda się dzieją. Doświadczam ich. Dziś chociażby dwa z nich położyliśmy z mężem spać. Dostrzegamy je w naszych codziennych potrzebach, w konkretnej trosce Boga o nas, o nasze życie. Są bardzo blisko!