Modlitwa

Nie umiem sobie wyobrazić życia bez modlitwy… Ale na początek wyjaśnię, co mam na myśli, pisząc o modlitwie. Łatwiej jest napisać, czym ona nie jest. Dla mnie nie jest ona klepaniem ojczenaszy i zdrowasiek, z myślami błądzącymi gdzieś tam daleko… Nie jest rozmową z biurem podawczym Wysokiego Urzędu, który jest od załatwiania trudnych spraw i który wszystko może. Nie jest pogrążaniem się w pustce, odrętwieniu, letargu. Nie jest kwietystyczną ucieczką od tego świata, jego niekończących się problemów, a zwłaszcza problemów ze sobą i najbliższymi.

Czym ona w takim razie jest ?

Prawdziwa modlitwa polega na stanięciu w prawdzie przed Trójjedynym Bogiem, źródłem Wody Żywej, do którego przychodzę, aby znaleźć życie.

Jako taka, modlitwa wymaga przede wszystkim uznania swojej grzeszności.

żródło: goryponadchmurami.pl

Sprawy tego świata angażują całość mojej uwagi  przez większą część dnia. Odciągają mnie od tego, do czego zostałem stworzony, to jest do ciągłego przebywania w obecności Boga. Takie jest życie.  Próbując po swojemu rozwiązywać różne problemy, podlegając nieustannym pokusom, oddalam się od Niego, „brudzę się” przez złe wybory, zaniechania, nawet przez same złe myśli. Ale stając przed Nim, muszę być czysty. Stąd zaczynam modlitwę od aktu skruchy, licząc na przebaczenie.

Idąc dalej, jest kilka warunków dobrej modlitwy, jaka by ona nie była: słowna, myślna, bez słów.

Musi ona wypływać z głębokiego zawierzenia, ufności. Jest Ktoś żywy, i to żywy prawdziwie, który był, który jest i który będzie, który nie zmienia się, choć wszystko dokoła zmienia się co chwilę. Dla kogo nie jestem obojętny, bo On dał mi życie i ma dla mnie plan w swoim zamyśle. Mam się na kim oprzeć, mam do kogo powrócić. I On mnie kocha ! Dlatego dał mi to wszystko, co mnie otacza na własność, tylko dla mnie…

Stojąc przed Nim muszę być skupiony. Choć na wstępie dziękuję Mu za wszystko, zanoszę Mu swoje intencje, mówię Mu o swoim uwielbieniu i oddaniu, o swoich najskrytszych pragnieniach, wiadomych tylko Jemu i mnie („Co chcesz, abym ci uczynił ?”), to jednak nie skupiam się nich. Odrzucam daleko wszystkie słowa, myśli, wyobrażenia i uczucia, które rozpraszają mnie. Nie modlę się też do obrazu, choćby był najczcigodniejszą ikoną. Nie potrzebuję żadnego widzialnego znaku, bo nic nie jest do Niego podobne. Trwam tylko przy Nim, w Jego bliskiej obecności. On nie przemawia słowami ani wizjami, choć jeśli zechce, i tak uczyni… Ale Jego obecność przemienia serce. To jest Jego mowa. A moja mowa to uwielbienie, wypływające w prosty, choć ukryty sposób z całej mojej istoty, Jego cudownego dzieła.

W modlitwie ogarniam cały świat i przyjmuję go, takim jaki on jest.

Jestem człowiekiem, bytem materialnym, nie jestem tylko umysłem. Poza nim posiadam także ciało, psychikę, zmysły. Żyję w materialnym świecie, który jest Jego dziełem i dlatego kocham ten świat: ludzi, zwierzęta, rośliny, morza, wyspy dalekie, góry, gwiazdy i wszystko, co poznałem i co jeszcze poznam w swoim krótkim życiu. W szczególności bliski mi jest los innych ludzi. Choć często nie zgadzam się z nimi, czasem próbuję narzucić swoją wolę, czasem wyrządzam im świadomie czy nieświadomie krzywdę, to jednak są oni moimi towarzyszami podróży i przez krótki czas będą przy mnie. Tak łatwo zapomnieć, jak krótki jest to czas !

Ale nawet w rozpędzonym dniu można trwać na modlitwie – czyż którykolwiek z tych warunków jest nie do spełnienia ? Nawet warunek skupienia, czujności: czyż nie może być to po prostu skupienie się na wykonywanej pracy, bez lenistwa, wycieczek w bok i roztargnienia ? Czyż mógłbym żyć bez wiary, że On jest? Bez wiary że nic nie dzieje się przypadkiem, że wszystko jest przez Niego i dla Niego ? Czyż da się żyć, mając w nienawiści wszystkich i wszystko ?

Czyż modlitwą nie jest po prostu samo życie w zawierzeniu Bogu, poddane Jego woli i skierowane na drugiego człowieka ?