Większość z nas, jeżeli nie prawie wszyscy, ma skłonność do traktowania choroby jako wroga, którego należy zwalczać najszybciej jak możliwe, za wszelką cenę a najlepiej silnymi lekarstwami. Stąd życzenia „przede wszystkim zdrowia” albo „tylko zdrowia”, „obyśmy tylko zdrowi byli” i tak dalej. Jednakże można w chorobie dostrzec także i dobre strony. Jak wszystko w życiu, tak i choroba jest mową Boga i należy się wsłuchać w to, co On chce nam wtedy powiedzieć.
Wielu ludzi w trakcie choroby przeżyło nawrócenie, gruntowną zmianę podejścia do życia, doszło do ważnych wniosków czy jeszcze w inny sposób otrzymało ważne sygnały dotyczące ich życia.
Pierwszym, być może już znanym niektórym osobom sygnałem, jest większa pokora. Jak rzecze nasz poeta: „Szlachetne zdrowie, nikt się nie dowie, jako smakujesz, aż się zepsujesz”. Pytanie tylko, jak długo jest się w stanie to zapamiętać… I znowu z pomocą przychodzi poeta: „(…) że Polak przed szkodą i po szkodzie głupi”. Niestety.
Przez długie lata nie wiedziałem, co to jest odpoczynek w ciągu dnia. Nawet posiłki były spożywane w pośpiechu, prawie na stojąco, a zawsze z głową pełną myśli o tym, co czeka jeszcze do zrobienia. Z jednej pracy do drugiej, a zawsze była to praca na całego, z pełnym zaangażowaniem. Do tego ustawiczna obawa, że czegoś się nie zdąży, że jest za mało czasu, że coś się może złego stać, że nie dam rady, że…
Teraz myślę, że jakimś cudem jest to, że w ogóle tyle wytrzymałem, że tyle wytrzymało to biedne ciało, poganiane kawą, tyle lat pod ustawicznym stresem.
Ale nie o to chodzi, by się zadręczać wspomnieniami. Ważne jest, jak napisane na wstępie, aby zrozumieć, co Bóg chce przez moją chorobę powiedzieć. Aby spojrzeć w przyszłość i w Nim szukać nadziei, nie w lekarzach i lekach. Tym bardziej, że medycyna rozkłada ręce: ” wszystkie wyniki bardzo dobre, jest pan zdrowy”…
Myślę, że przede wszystkim chce powiedzieć, że wszystko co dobre, jest darowane. Że nic się należy. Że nie muszę być ciągle sprawny, bo ciało domaga się teraz odpoczynku, nie kolejnej porcji ćwiczeń. Że czas przestać ścigać się z czasem. Że można czasem czegoś nie dokończyć, świat się nie zawali. Że nie muszę mieć wszystkiego pod kontrolą. Że nie muszę wszystkiego wiedzieć ani wszystkiego rozumieć. Że nie muszę się martwić o dzień jutrzejszy, bo on się będzie sam o siebie martwił…
Słynny lekarz z czasów dynastii Qing (XVII w) Sun Si Miao tak to przedstawił:
„Aby żyć długo, trzeba nie myśleć zbyt dużo, nie martwić się zbytnio, nie wpadać zbyt mocno w złość, nie popadać w smutek, nie bać się zbytnio, także nie pracować z przesadą, nie mówić za wiele i nie dawać się ponieść nawet radosnym emocjom. Nie powinno się pożądać za wiele, powinno zaś unikać stresujących sytuacji. To wszystko jest szkodliwe dla zdrowia”
Dr R. Flaws, znakomity znawca medycyny chińskiej ujmie to tak:
„Są cztery fundamentalne zasady zdrowego życia: właściwa dieta, odpowiedni odpoczynek, umiejętność zrelaksowania oraz właściwe nastawienie życiowe”.
Również starożytni z naszego kręgu kulturowego wysoko cenili cnotę umiarkowania. W literaturze mądrościowej z czasów kultury helleńskiej często nawiązuje się do spokojnego sposobu życia, w zgodzie i harmonii z naturą.
Przez Ojców Pustyni wysoko cenionym stanem była apatheia, czyli umiejętność kierowania emocjami. Podobnie jest w buddyzmie.
Jak widać, wiele jest tu mowy o emocjach, przez które ujawniają się ludzkie potrzeby, ale to już temat na inny szkic.
Myślę, że do tego należało by dodać utrzymywanie i pielęgnowanie dobrych relacji ze sobą, Bogiem i ludźmi.
Gdzieś to wszystko zostało zagubione w naszych czasach. I trzeba do tej harmonii wrócić i stale wracać.
Myślę, że Bóg chciał to wszystko mi powiedzieć przez moją chorobę.
Że być może chciał to powiedzieć także i tobie.