– Abym się nie bał, Panie.
Kto wie, może taka byłaby prośba niejednego z nas…
360 razy na kartach Starego i Nowego Testamentu pojawiają się wezwania do tego, abyśmy się nie lękali. Nie bez powodu… Lęk wpisany jest na sztywno w duszę każdego bez wyjątku człowieka. Boją się wszyscy, choć każdy na swój sposób. Mimo że niektórzy nie przyznają się do tego, nawet przed sobą. Boi się młody, boi się stary, bogaty i biedny, boją się jednakowo mężczyźni i kobiety, ludzie świątobliwi i dranie…
Dlaczego tak jest? Jak zapanować nad lękiem?
Czasem człowiek ma wszystko, czego potrzebuje: co zjeść, gdzie spać, jest samodzielny, ma możliwość zrobienia przy sobie wszystkiego, ma też parę osób, które mają o nim dobre zdanie. Czasem ma też jakąś bliską osobę czy osoby obok siebie i nie czuje się samotny. Ma nawet wiarę w Boga, w każdym razie tak mu się wydaje. Może w każdej chwili rozmawiać ze swoim Stwórcą, powiedzieć mu o wszystkim. A jednak tu też nie wszystko gra. Jest pęknięcie, skaza w tym pięknym obrazie.
Nie musi to być wyraźny strach czy jakaś fobia. Czasem jest tylko jakiś nieokreślony niepokój, jakaś nieuświadomiona potrzeba, które czasem nie chcą odejść i przekształcają się w lęk: że jutro zdarzy się coś złego, że zachoruję, że ktoś odejdzie, że coś stracę, że…
Nawet jeżeli w ciągu dnia wydaje się nam, że nie boimy się niczego, dopada nas to w postaci nocnych koszmarów albo w gonitwie myśli w bezsenną noc.
Należy zacząć od tego, że psychologowie powiedzą, że strach jest czymś naturalnym, to jest czymś wpisanym w ludzką psychikę. Jest tak i już. Trzeba się z tym pogodzić i żyć dalej.
Pół biedy, jeżeli nasze lęki (zwane niegdyś nerwicami) rozwiązywanie nie są dla nas większym problemem; ot pojawiają się i odchodzą, jak każde inne uczucie. Jednak nie zawsze tak jest. Czasem powodują duży dyskomfort czy nawet cierpienie. Ludzie odczuwają na przykład tzw. fobie, czyli lęk przed czymś konkretnym, np. klaustrofobia, agorafobia, lęk wysokości, itd. Czasem jest to jednak lęk trudny do określenia. Specjaliści nazywają to zespołem lęku uogólnionego i oceniają, że dotyka 5-8% populacji.
W tym miejscu nie będziemy się jednak zajmować psychologią. Doceniając wkład psychologii w rozwiązywanie problemów ludzkiego żywota, przypomnijmy że żadna z teorii psychologicznych nie daje pełnej odpowiedzi na temat natury człowieka. Cóż, są to tylko teorie… Dzisiaj są modne takie, przed 20 laty były inne, za 20 lat będą inne.
Jedyną pełną odpowiedź na temat tego, czym jest człowiek i jak sobie radzić z naszymi słabościami, daje Pismo Święte.
Problem lęku jest w nim jednym z kluczowych kwestii. Jest tam wiele doskonałych przykładów tego, jak Bóg uczy nas nie bać się. Weźmy pierwszy z brzegu – przykład św. Piotra idącego po jeziorze do Jezusa. Dokąd wierzył i nie bał się, mógł iść. Ale gdy przestraszył się fal i wichru, z miejsca zaczął tonąć, bo utracił wiarę. Lęk jest bowiem związany z brakiem wiary. Jest on często dziełem złego ducha, który zasiewa go w naszych sercach, abyśmy wątpili w moc Bożą. Brak wiary jest brakiem zaufania Bogu, wiary w Jego moc, w to że może On wszystko. Przeciwnie, Zły mówi nam, że Bóg wcale nie chce naszego dobra, nawet jeżeli może coś zrobić, to nie zrobi. A nawet może próbować wmówić, że Bóg nie może wszystkiego, że on, diabeł, jest mocniejszy! przecież widać jak na dłoni w naszym świecie, kto jest mocny… Tak mówi Zły.
Często wracam w mojej walce duchowej do metody antyretycznej: na kuszenie odpowiadam tezą przeciwną, a najlepiej odpowiednim cytatem z Pisma. Toteż, gdy czuję że ogarnia mnie lęk wołam: „Wspomożenie nasze w Imieniu Pana, który stworzył niebo i ziemię” albo ” Wznoszę swe oczy ku górom: Skądże nadejdzie mi pomoc? Pomoc mi przyjdzie od Pana, co stworzył niebo i ziemię” albo ” Bądź mi skałą schronienia i zamkiem warownym, aby mnie ocalić, boś Ty opoką moją i twierdzą”.
Niech moc Chrystusa zmartwychwstałego będzie z nami teraz i na zawsze!