Trasa Rubiaes – Valenca 18 km
Bez tak pięknych widoków, jak wczoraj, ale nie dla widoków i nie dla kilometrów się tu chodzi. Jak są widoki, to wspaniale. Jak nie ma, to i tak pozostaje radość bycia częścią Drogi, nawet choćby przez tak krótki czas.
Po drodze spotkałem Polkę. Pierwsza od 7 dni okazja do użycia języka ojczystego.
Widzę, że szykują się trudne dni. Choć zostało już tylko 6 dni i 129 km do Santiago, to jak świetnie pamiętam do dziś, jeden dzień porządnego deszczu potrafi zmienić pielgrzymkę w horror. A tu od poniedziałku szykują się same deszczowe dni… Dwa etapy po 25 km, dzień po dniu. Do tego coraz bardziej dokucza mi kaszel i katar (!)
Ano zobaczymy.

Dzień piąty
Trasa Ponte de Lima – Rubiaes 18 km.

/Nie wiem, czy ktoś to czyta, bo komentarzy brak, ale jak dobrze jest wracać, choćby myślami do tego cudownego czasu!/

Trudny, górski etap. Tym trudniejszy, że noc nie należała do łatwych. Po raz pierwszy na Camino byłem świadkiem całkowitego braku poszanowania potrzeb innych osób: hałaśliwe rozmowy do 12 w nocy, potem pewien murzyn rozpoczął długą rozmowę telefoniczną w swoim murzyńskim narzeczu, a a jego tubalny głos niósł się po całym obiekcie. Do tego, zaraz obok co jakiś czas jakiś młody człowiek ćwiczył manewry swoim pozbawionym tłumika motocyklem, ruchliwą ulicą co chwilę pędziły samochody, a pod moim oknem autobusy grzały silniki, non stop do 23 i potem od jakiejś 5 rano.
Wiałem więc stamtąd rano aż się kurzyło.
Wszystko wynagrodził jednak czysty, rześki majowy poranek.

Dzień czwarty
Trasa Vitorino – Ponte de Lima 14 km
Najkrótszy etap w tym Camino, w zasadzie 14 kilometrowy sprint. Ale tak już wypadło i może lepiej po trzech pełnych dniach mieć dzień relaksowy.

Jestem już w hostelu i jako że życie jest pełne niespodzianek, muszę czekać 3 godziny aby zwolnił się mój pokój… Hostel położony pomiędzy przelotowa ulicą o gęstym ruchu, a dużym dworcem autobusowym, gdzie co chwilę z rykiem silnika wjeżdża i wyjeżdża autobus. Do tego jedna wspólna łazienka na całe piętro… Ale co tam, najważniejsze jest to, że jestem tu, na Drodze.

Dzień trzeci
Trasa Barcelos – Vitorino de Piaes 20 km.
Robi się coraz gorecej. Na trasie widać już pielgrzymów, mój szlak połączył się z jedną z klasycznych tras Camino. 90% to Niemcy, tak że człowiek czuje się momentami, jak w Reichu.
Zaczęły się rozmowy w drodze..

Trasa Porto (miejsce rozpoczęcia Vilar de Pinheiro) – Criaz, ok. 26 km. Początek w deszczu, czyli normalka w Camino. Proza życia…
Camino w Portugalii, jeżeli ktoś idzie jak ja, obok głównych tras, to niesamowity labirynt drog, drozek i ścieżek.
Jak już widzę, codziennym dylematem będzie, czy iść główną drogą, gdzie jest bardzo gęsty ruch, hałas i smród spalin, czy też bocznymi drogami, gdzie z kolei przez 20 km może nie być jednego sklepu czy baru. Ja wybrałem to drugie rozwiązanie i przyszedłem do miejsca docelowego skrajnie wyglodzony, mimo że miałem ze sobą swój suchy prowiant.

Bł. Abraham, pustelnik z IV w. powiedział: siedź w celi, a cela nauczy cię wszystkiego… Tak, przez dwa tygodnie tą moją celą będzie droga, a jej ścianami cztery strony świata. Słowami modlitwy będą kolejne kroki, aktami strzelistymi chwile, gdy porywać mnie będzie droga-która-nie-ma-końca, odpoczynek będzie zaś modlitwą ukojenia.

Jeszcze nie skończył się ten rok, jeszcze myślami wędruję wciąż po drogach i ścieżkach Camino Primitivo, a już chciałbym znowu wyruszyć w trasę.
Navigare necesse est, vivere non est necesse, czyli  żeglowanie jest koniecznością, życie nie jest koniecznością, mówi najsłynniejsze starożytne powiedzenie związane jakoś z podróżą.
Ja bym w odniesieniu do siebie dokonał pewnej jego modyfikacji: wędrówka jest koniecznością, życie nie jest koniecznością. Muszę iść dalej, choć nie będzie łatwo, już to wiem…

Po przerwie wracam znowu na szlak Camino, na razie we wspomnieniach, a jak Bóg da, to może w maju na kolejną drogę.

Dzisiaj na temat obecności Bożej na szlaku.

Dzisiaj wpis bardzo nietypowy, bo mówić będą ludzie, a właściwie chwile, w których ich zapamiętałem.

Ludzie są solą ziemi, ludzie są solą Camino.

Charakter wędrówki, specyficzna atmosfera, górskie otoczenie – z gór bliżej do Boga 🙂 – wszystko to sprawiało, że moje myśli w naturalny sposób wędrowały do Stwórcy. Co więcej, ciągła niepewność co do kierunku wędrówki, spraw bytowych – wyżywienia, noclegu oraz co do moich możliwości fizycznych

Camino bez zmęczenia i cierpienia to niedzielna wycieczka.
Nie da się uniknąć jednego ani drugiego.  Widziałem ludzi, którzy przeszli już 900 km i byli naprawdę zmęczeni. Byli w trasie już ponad

Pamiętam pewien dzień, gdy w trakcie wycieczki w Gorganach (Ukraina) zabłądziłem w gęstej mgle. Było to  w miejscu, gdzie nie było w ogóle żadnych punktów orientacyjnych: polana o długości około dwóch kilometrów i szerokości ponad kilometra, wychodziło i wchodziło się do lasu, a miejsca gdzie ścieżki dochodziły do polany, były bardzo trudne do

Każdego dnia wyruszam w drogę. Z grubsza wiem, dokąd idę. Nigdy nie wiem, czy dojdę…
Przed wyruszeniem w drogę trzeba wykonać niezbędne przygotowania. To ważne, bo od nich zależy czy i w jakim stanie dojdę.
Jak wyglądają moje codzienne przygotowania? Czy doświadczenie z Camino może się jakoś przydać?

Tym co od razu pierwsze rzuca się w oczy na Camino jest brak przywiązania do konkretnych godzin i dat, oczywiście poza datą wylotu z lotniska w Santiago. Ale byli i tacy, którzy i tym nie byli

Są solą tej wędrówki, nadają jej wyrazisty „smak”, jak prawdziwa sól nadaje smak mdłym potrawom. Jednak przedmiotem tego rozdziału będą te spośród przeszkód, które pojawiły się

Już ponad tydzień minął, odkąd wróciłem z pielgrzymki z Hiszpanii, a już tęsknię do tych miejsc a jeszcze bardziej – do ludzi, których spotkałem.
Była to trasa Camino Primitivo, z początkiem w Oviedo.